Dziś Kościół Katolicki obchodzi uroczystość św. Józefa, którego potocznie nazywa się oblubieńcem Najświętszej Maryi Panny. Kościół nazywa Go również przybranym (ziemskim) ojcem Jezusa.
Ewangelia według św. Mateusza mówi, że Józef pochodził z królewskiego rodu Dawida. Był rzemieślnikiem, tradycyjnie uważa się, że był cieślą. Ewangelia nazywa św. Józefa „mężem sprawiedliwym”, to znaczy prawdomównym, uczciwym, pracowitym i mądrym. Charakterystyczne cechy św. Józefa to zawierzenie Bogu, pokora i służebność. Imię Józef znaczy „Bóg przydał”. I choć Józef na kartach Ewangelii nie wypowiada ani jednego słowa, Kościół upatruje w nim przemożnego orędownika.
Św. Józef jest przede wszystkim patronem Kościoła, patronem szczególnym, ponieważ uważany jest za wzór ojcostwa pełnego: był kochający, troskliwy, czuły, mądry, ciągle obecny, zapewniał bezpieczeństwo i służył swojej rodzinie, sam usuwając się w cień. W ten sposób stał się wyraźnym i czytelnym obrazem ojcowskiej miłości Boga. Możemy domniemywać, że niektóre cechy Jezusa są odbiciem osobowości św. Józefa.
Choć nie był ojcem naturalnym Jezusa, według prawa żydowskiego, jako mąż Maryi, był Jego ojcem i opiekunem. Szczególnie jego kult propagowała św. Teresa od Jezusa. Wielokrotnie wyznawała ona, że o cokolwiek poprosiła Boga za wstawiennictwem św. Józefa, zawsze to otrzymywała. Zwykła nawet mówić, że św. Józef – jako potężny u Boga orędownik – nie prosi, on rozkazuje.
Papież Leon XIII poświęcił św. Józefowi encyklikę, Pius X zatwierdził litanię do św. Józefa, a Jan XXIII, którego św. Józef był patronem chrzcielnym, wprowadził imię do kanonu rzymskiego. Jan Paweł II wydał list pasterski „Redemptoris custos”, w którym ukazuje św. Józefa jako wzór mężczyzny na nasze czasy.