„Był mąż z łaski Bożej i z imienia Błogosławiony (Benedictus), którego życie przepełniała świętość. Od dzieciństwa miał serce dojrzałe i wyrastając daleko ponad swój wiek cnotami nie zaprzedał swej duszy żadnej rozkoszy”.
Uroczystość św. Benedykta jest obchodzona w Kościele Powszechnym w dniu 11 lipca. Urodzony około 480 roku w miasteczku prowincjonalnym Nursja, znajdującym się w środkowych Włoszech, który pragnął przede wszystkim spotkania z Bogiem. Kształcił się w rodzinnym mieście, po czasie przeniósł się po naukę do Rzymu. Tam także nie spędził wiele czasu, gdyż odkrył swoje powołanie do życia pustelniczego. Tym razem odszedł na pustkowie w góry Prenestini. Tam jego sława świętości przyciągała do niego pobożnych ludzi, co w konsekwencji spowodowało jego przeprowadzkę do Subiaco, gdzie spędził trzy lata w całkowitej samotności pomieszkując w grocie. Wiódł surowe życie pokutnika. To właśnie tam spotkali go ludzie chętni oddać się całkowicie Bogu. Wokół groty wybudowali dwanaście domów, w których mieszkali.
Około 530 roku wybrał się na południe i w dawnej rzymskiej fortecy na Monte Cassino założył wspólnotę (klasztor), do której napływało wielu kandydatów. Co ciekawe, jego siostra Scholastyka, również wybudowała wspólnotę mniszek nieopodal Benedykta.
Św. Benedykt na Monte Cassino napisał regułę, która idealnie odnosiła się do dotychczasowego życia zakonnego. Wyróżnia ją to, z czego słynął właśnie Benedykt – roztropność i umiar.
„Lenistwo jest wrogiem duszy. Dlatego też bracia powinni w pewnych godzinach zajmować się pracą ręczną, a w innych Bożym czytaniem”.
Zmarł 21 marca 547r. i zgodnie z życzeniem został pochowany w kaplicy św. Jana na Monte Cassino, obok ukochanej Scholastyki.
Reguła, którą nakreślił po 1500 latach jest wciąż trafna i aktualna. Wskazuje drogę nie tylko zakonnikom, a również ludziom świeckim. W średniowieczu powstały nowe reguły. Zachodnia część Europy została wzbogacona o sieć klasztorów benedyktyńskich. Dewizą zakonu było „Ora et labora”, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza módl się i pracuj.
Wszędzie gdzie pojawiali się benedyktyni, budowali drogi i klasztory, uprawiali ziemię, aby następnie uczyć miejscową ludność uprawy. Wraz z opactwami kształcili młodzież poprzez zakładanie szkół, przekazywali ludom europejskim bogate dziedzictwo cywilizacji łacińskiej.
Aby zauważyć jak ważną rolę pełniła reguła św. Benedykta warto wspomnieć, że poprzez łączenie tradycji Wschodu i Zachodu dzięki jego zasadom papież Paweł VI oficjalnie ogłosił św. Benedykta patronem Europy za pośrednictwem listu apostolskiego Pacis nuntius z 24 października 1964r.